Łojotokowe zapalenie skóry jest często występującą, przewlekłą i nawrotową postacią zapalenia skóry. Dotyczy obszarów bogatych w gruczoły łojowe takich jak: głowa owłosiona, twarz i tułów.
Rozwój łojotokowego zapalenia skóry jest związany z namnażaniem się skórnych drożdżaków Malassezia. Powstające w wyniku ich aktywności kwasy tłuszczowe powodują reakcję zapalną.
Częstość występowania łojotokowego zapalenia skóry jest największa u młodych osób dorosłych i w starszym wieku, choć występuje również u niemowląt.
Łojotokowe zapalenie skóry u osób dorosłych cechuje się rozlanym rumieniem i łuszczeniem głowy owłosionej lub obecnością zlokalizowanych słabo odgraniczonych ognisk rumieniowych i złuszczających: na twarzy, w okolicach za uszami i na górnej części tułowia. Niemowlęce łojotokowe zapalenie skóry cechuje się obecnością znacznego łuszczenia skóry głowy owłosionej. Rumień może obejmować doły pachowe i pachwiny. Łojotokowe zapalenie skóry jest diagnozowane na podstawie obrazu klinicznego.
W jego leczeniu stosuje się różne opcje terapeutyczne. Środki keratolityczne są wykorzystywane w celu usunięcia łuski. Miejscowe preparaty przeciwgrzybicze, jak na przykład szampony z ketokonazolem i cyklopiroksem są stosowane w celu zmniejszenia liczby Malassezia. Stosuje się również preparaty z pirytonianem cynku i siarczkiem selenu. Miejscowe steroidy są stosowane w celu redukcji ostrego stanu zapalnego. W leczeniu łojotokowego zapalenia skóry stosuje się również miejscowe inhibitory kalcyneuryny takie jak krem z pimekrolimusem i maść z takrolimusem.
